Brengt doping de geloofwaardigheid van een sport in het geding? Wat betekent dat? Zouden we niet meer geloven dat degene die als beste uit de strijd komt heeft gewonnen? Wat is verder het probleem? Haken sponsors af? Zijn er geen wedstrijden meer? Houden atleten het voor gezien? Of wil niemand meer kijken? En is het dan een oplossing om een ploeg als Astana uit de UCI ProTour te weren vanwege een paar opeenvolgende dopinggevallen?
De commerciële cyclus van het wielrennen
Wat is geloofwaardigheid eigenlijk? Laten we beginnen bij de commerciële cyclus die topsport instandhoudt. Dat is met het voorbeeld van het wielrennen prima te illustreren. Van alle sporten is wielrennen misschien wel het meest vergroeid met media-aandacht en sponsoring. De Tour de France is voor het eerst georganiseerd door de krant L'Auto en wordt inmiddels in tientallen landen live op televisie uitgezonden. Wielrenners fietsten al in de beginperiode in dienst van fietsfabrikanten zoals Peugeot en Alcyon en wijzen als ze zegevieren nog steeds graag naar de sponsornaam op het shirt. Je had renners, media en sponsors. En natuurlijk had je het publiek. Zonder publiek geen media-aandacht, zonder media-aandacht geen sponsors, zonder sponsors geen renners en zonder renners geen publiek. In een cyclische beweging houden deze partijen het profwielrennen in stand.
Wat circuleert in deze cyclus is niet overal hetzelfde. Dit verandert, wordt omgezet door wie het in handen krijgt. Voor media en journalistiek gaat het om kijkcijfers, lezers en volgers. Sponsors vinden eigenlijk vooral exposure belangrijk: reclame - liefst positieve, maar negatieve reclame is ook reclame - opent nieuwe markten en leidt tot betere verkoopcijfers. Voor wielrenners gaat het om contracten en inkomen. Zij moeten dus vooral hun sponsor tevreden stellen, bijvoorbeeld door een koers te winnen of door de hele dag op kop te fietsen. Want dat is wat het publiek ziet: de kop van de koers. Geloofwaardigheid voor de kijker is een renner die zich geeft.
Spektakel
Maar is dat alles wat het publiek wil zien? De Amerikaanse politicoloog Schattschneider zei ooit dat de politiek kan leren van wat er bij een gevecht gebeurt. Overal waar gevochten wordt, staan omstanders te juichen: ze kiezen partij, jouwen uit of verheerlijken het gebruikte geweld en aanschouwen de geleden pijn. Altijd klontert publiek samen rondom spektakel. Daarom, stelt Schattschneider, moeten politici om contact te houden met het electoraat niet het land in maar, zoals renners die strijden om de eerste plek, spektakel bieden op de bühne. Het gaat om de strijd.
Het grootste deel van het publiek gelooft in topsporters als die moeten strijden en lijden voor een overwinning. Een te gemakkelijk behaalde zege boeit ons niet, een gekochte overwinning moet in ieder geval de schijn wekken dat hij zwaar bevochten is en opgeven mag pas al er botten zijn gebroken. Strijd is wat we willen zien. Dat is de invulling van het publiek aan geloofwaardigheid. En als de media de strijd willen tonen, dan zijn sponsors en renners ook gauw gevonden.
Doping
Wat gebeurt er nu als iemand doping toevoegt aan deze cyclus? In eerste instantie treedt een verstoring op. Als een renner echt een prestatievoordeel behaalt dan zal hij te gemakkelijk winnen. Als er drie renners uit één ploeg het podium bezetten van een zware klassieker, dan wordt er wellicht met ongelijke middelen gestreden. En dat pikt het publiek niet. Vanuit het perspectief van het publiek kun je dan twee dingen doen. Die middelen ofwel verbieden, ofwel vrijgeven. In het eerste geval keert de cyclus terug naar zijn oude dynamiek, in het tweede geval zoekt het een nieuwe dynamiek. Wel leert de geschiedenis dat in het eerste geval dopinggebruik pas (lang) achteraf aan het licht komt, waardoor het principieel onzeker is of de winnaar werkelijk gewonnen heeft. Dat komt de geloofwaardigheid niet te goede. Maar ernstiger is dat een verbod zinloos is zonder handhaving, terwijl juist dopingbestrijding al jaren met een ernstig tekort aan bestrijdbaarheid kampt. Danilo di Luca kan het weten als hij beweert dat renners in de grote rondes doping gebruiken. Dan blijft er maar één ding over.
Liberalisering
De opgave is dus om te zoeken naar een nieuwe dynamiek van de commerciële cyclus door onder handhaafbare voorwaarden prestatiebevorderende middelen vrij te geven. Renners staan voor een lastige keuze, maar voor hun gezondheid zou het wel eens beter kunnen zijn. Sponsors zullen zich bezinnen, maar het doping-woord zal minder vallen. Het kan zijn dat minder sponsors willen investeren. Dan verdienen wielrenners minder, maar het is altijd nog beter dan kolen hakken in Limburgse mijnen. Ook journalisten zullen er even aan moeten wennen, maar de meesten zijn opportunistisch genoeg of anders pensioengerechtigd. Maar het publiek zal weer strijd te zien krijgen tussen de moedige helden die men zelf had willen worden. Geloofwaardige strijd. Geloofwaardigheid is simpelweg geloven dat degene die als eerste uit de strijd komt heeft gewonnen en dat we daar ook achteraf niet over hoeven gaan zeuren. Stop dus met moralistisch geneuzel. Voorwaardelijke liberalisering is de manier om het wielrennen verder te helpen.
11 december 2014
3 maart 2013
An open doping market: Julian Savulescu versus The Inner Ring
>zie hier voor de Nederlandstalige versie van dit artikel<
Although the Netherlands is known for its liberal attitude towards the use of soft drugs arguments for liberalization of doping are quickly rejected today. Recently, cycling magazine De Muur gave it a try. Beautiful articles by Bert Wagendorp and Tim Krabbé brought quite a few elaborate arguments together. However, reactions were blunt and dismissive. "There is nothing, absolutely nothing romantic or mirrorhally to breaking your own health with syringes," NRC journalist Thijs Zonneveld sneered also on behalf of an audience on a different mission.
How different is this in the English-speaking world, where a much more nuanced discussion takes place. On the one hand, Oxford professor of bioethics Julian Savulescu (@juliansavulescu) explains in a number of different articles and interviews why an open doping market is better for athletes, the public and the sport. On the other hand, the very popular and well-informed blogger and twitterer The Inner Ring (@inrng, >25k followers) seriously responds to the arguments Savulescu, albeit with a deeply felt aversion toward doping. It is worthwile to elaborate the discussion point by point, to weigh pros and cons and to collect remaining questions.
Health and Safety
Savulescu: Many performance-enhancing drugs are not harmful in themselves. Lance Armstrong took drug cocktails in quantities that have improved performance without affecting his health. The risk lies in experimenting without medical supervision. In an open drug market, however, the use of performance enhancing drugs is supervisedand only agents that are safe are allowed. Regulated use of growth hormones, anabolic steroids and EPO should be allowed. Substances that corrupt the nature of a particular sport, such as analgesics and anxiolytics in boxing should be banned. The search for the safe dosage of admitted substances is exactly what will happen in an open drug market. Moreover, there will be more pressure to create safer drugs.
The Inner Ring: Most doping substances are banned for a reason. Take too many hormones and you run greater risk of cancer or heart disease. This type of risk is culturally accepted much less than for example the risk of descending an Alp. Growth hormones are regulated medicines that come with health warnings, even normal dosages for standard use are normally reserved for those with a clinical need. Moreover, there is no guarantee that doping will only be medically administered in an open market. Athletes will still break rules if they can gain an advantage, only are we no longer able to distinguish mega doses of EPO from regulated use, because everyone can say that he is under medical supervision. This way cortisone were abused with a medical prescription for saddle pain.
In Het Rood: Paradoxically, an open market seems to bring more gain than loss of health. Athletes will be medically assisted and doctors will consult their literature and peers. Substances that are harmful in themselves (eg because of their side effects) remain prohibited. Megadoses EPO are impossible if monitored on treshold values. Savulescu - Inner Ring 1-0
Tresholds
Savulescu: There is a limit: safety. There should be no deaths. But instead of testing for drugs, we should focus more on health and fitness. Not testing for EPO, but on hematocrit value. A level of, say 50%, is not a problem. Higher levels are dangerous. This is different from anabolic steroids, which are harmful in themselves (Note: Savulescu is more reserved about steroids in his earlier publications than in later).
The Inner Ring: The hematocrit test has never worked. Once the testers appeared, riders would infuse liquids to temporarily dilute the blood and thus score 49.9% in time for the blood test. 50% never was the ceiling for one's own health, it was a minimum for competition. Then it's just a highway: what is meant to be the maximum speed directly turns into the cruising speed.
In Het Rood: Enforceability of doping rules is one of the biggest problems in a number of contemporary sports. Even if one agrees on a hematocrit limit of 50%, then the problem remains that it is difficult to strictly control. So, Savulescu - Inner Ring 1-1. But there is a difference. Testing hematocrit can be much cheaper, so often, unexpectedly and prior to the course. Threshold policy is better to maintain. Savulescu - Inner Ring 2-1.
Availability
Savulescu: Whether physicians will be willing to prescribe performance-enhancing drugs to fit athletes depends on how much they are getting paid. Many teams have enough money. Physicians should also realize that they can protect athletes from shopping on the black market. They have a moral obligation to deliver doping services, even if they are personally opposed to it.
The Inner Ring: Medications are available for sick people and a doctor cannot prescribe to a healthy person. By the same token is the use of drugs more regulated than of any other type of product. Moreover, there are differences between countries. What if athletes in one country can buy products that are not permitted by the drug authorities in another?
In Het Rood: Medication for human enhancement is a controversial topic. Elite athletes are frontrunners. It is difficult to see that physicians now have a moral duty to doping services. Savulescu - Inner Ring 2-2. By the way, differences between country are smaller than Inner Ring represents. European countries have a joint Drug authority, the EMA, which collaborates a lot with the U.S. FDA. Furthermore, liberalisation obviously presupposes that doping authorities make arrangements with drug authorities on how and where permitted substances are available for athletes.
Criminalization
Savulescu: The legalization of drugs is the most effective way to reduce the involvement of organized crime in the drug market. We should learn from experience with the prohibition of prostitution, alcohol, abortion or recreational drugs. The best way to handle it is legalization, supervision, regulation, monitoring and prevention and reduction of harm.
The Inner Ring: Doping is different than alcohol or soft drugs. It's not that you have a glass of beer or wine to drink, the point of doping in sport is that you want to be better than the other, so you use more than others. Therefore, some athletes will consult regular doctors, but others continue to seek shadowy ones who want to give them mega doses. If someone gets one syringe, another wants a double and in no time you'll be back at the health risks, but now you have sacrificed the testing regime for detection.
In Het Rood: Production and trade of many doping products takes place in the criminal world and are uncontrollable. Liberalisation can significantly reduce that. Checks on threshold values should avoid that limits are exceeded. But even those who exceed limits will no longer be dependent on the criminal production and trade. Savulescu - Inner Ring 3-2.
Enforceability
Savulescu: The fight against doping will fail. The potential benefit to athletes is enormous and the chances of getting caught are quite small. You can demand from sports that they are free from doping, but that's just not realistic. The current rules may be perfect for angels, but they are not for human beings. I therefore call for the 'second best' option: an open market for doping.
The Inner Ring: Let's not pretend that we can eradicate doping, but control can help limit excesses. It reduces the margins for cheating, protects the health and contains scandals that undermine the sport. Instead of allowing doping one should probably test more and more often on more riders to protect the peloton.
In Het Rood: Lack of enforceability is the main premise of Savulescu, more tests will not solve the problem. Doping users will always be a step ahead of hunters in their inventiveness. Whether he is right remains to be seen. Penalties are higher now and many believe it is indeed hardly possible to take drugs. Are they right? This point remains undecided.
Fairness
Savulescu: There is no difference between upgrading hematocrit by altitude, oxygen tent or EPO. Only the latter is prohibited. Some are lucky to have a high hematocrit value of themselves. Others can afford an oxygen tent or altitude training. Is that fair? Nature is unfair. Ian Thorpe had big feet. An open doping market actually decreases inequality because EPO is much cheaper.
The Inner Ring: No comments.
Natural values
Savulescu: Fair play, health, competition, spectacle and testing physical and mental perfection are all values that are consistent with the liberal approach to performance-enhancing drugs. The only obstacle is an outdated attachment to nature and worship of pure, natural talent. But should we, in the name of nature, continue ruining careers, health damage, cheating and organized crime, while in other areas we already permit ourselves to enhance our own nature with training, diets, supplements and equipment? Human enhancement is a project that we have already begun.
The Inner Ring: Take two people, one with a natural hematocrit of 37% and another with a higher value of 45% and a limit set at 50%. The first may use much more EPO. Genetic differences are not less, but rather greater.
In Het Rood: Due to liberalization of EPO up to a certain treshold unfair genetic differences are eliminated. Plenty of natural differences remain for an exciting race: body height, weight, explosiveness, nervousness, etc. But where we are capable of restoring the unfairness of nature, we have a duty to do so. As long as no one can tell why the value of nature is a decisive argument, it can be better put between parentheses. Savulescu - Inner Ring 4-2.
Money as a factor
Savulescu: Especially in a closed market doping rich teams can buy the last non-detectable substances and escape positive controls. In 2004 an oxygen tent cost U.S. $ 7000, while an EPO treatment cost approximately U.S. $ 122 per month. Moreover, the cost of an EPO test multiplies the much simpler hematocrit test. The savings liberalization yields could be used for grants for poorer athletes.
The Inner Ring: Allowing supervised use of some substances and methods is not so simple. It can be a financial matter where to get the best advice and products. Consider the USADA report showing that U.S. Postal / Discovery had much more money to spend than other teams.
In Het Rood: If 100% doping free would be a realistic future, it would indeed be a costly one, but one in which no individual athlete had to spend a penny to doping. But because this future is not realistic, there are differences. These differences are very large as long as monopolists like Fuentes and Matschiner reign. They can ask what they want and that still does not include travel expenses to and from the labs. Liberalisation will level these differences. You will buy your products at the pharmacy around the corner. Savulescu - Inner Ring 5-2.
Spectators
Savulescu: With or without doping, sports performance remain dependent on human strength and weakness. Willpower, courage, determination and tactics remain decisive. To reach the top of a mountain just remains a huge physical challenge.
The Inner Ring: Until today the audience wonders how riders withstand rain, heat and long distances. But if it believes the answer can be found in a syringe with epo, then there is a good chance that they do not watch the race. The spectacle disappears when the riders change into characters in a computer game with many lives and endless energy re-ups.
In Het Rood: The problem of the past 10 years was not that we are watching characters in computer games, but whether we can assume that the person who first crosses the line is indeed the regular winner. Imagine two competitions, one without and one with doping. Which one would you watch? In my subjective opinion it would be a battle of preparation, character, willpower and tactics in both cases. Perhaps the doping competition would be more attacking, which pleas for liberalization. What is your opinion?
Amateurs and youth
Savulescu: It is clear that children who are not able to reject potentially harmful agents should not get them from their coaches or parents. But according to the same principles children should not be allowed in elite sports in the first place. That raises the same ethical problem: the choice of a child restricts his/her options for a future career and lifestyle. Children who practice sports miss a lot of education and socialization and are subjected to great psychological pressure at an age when they cannot cope with that yet. But if children are still being allowed to train as professional athletes, then the same means should be allowed, provided that they are not more dangerous than the training itself is.
The Inner Ring: No comments.
Genetic doping
Savulescu: Genetic doping must currently be prohibited because it fundamentally changes the balance and that makes sport uninteresting. Permitted substances enhance the qualities of an athlete, they do not change them.
The Inner Ring: No comments.
Doping confessions
Savulescu: We can never fully determine who has or has not used doping in the past. In those circumstances it is fairer to leave teh past behind.
The Inner Ring: No response.
Conclusion
The discussion brings quite a few arguments together. In the Dutch language this was not yet done, with the possible exception of the more prosaic The spirit of sport by Tim Krabbé. My conclusion is that there are more arguments pro liberalization than against, reflected by the score of 5-2 in favor of Savulescu. However, there is also a number of arguments which The Inner Ring has not responded to. 5-2 is a half time score.
22 februari 2013
Een open dopingmarkt. Julian Savulescu versus The Inner Ring
>see here for an English translation of this article<
Hoewel Nederland bekend staat als liberaal tegenover het gebruik van softdrugs worden pleidooien voor liberalisering van doping tegenwoordig krampachtig de kop in gedrukt. Onlangs waagde wielertijdschrift De Muur een poging om het onderwerp op de agenda te zetten. Mooie artikelen van onder andere Bert Wagendorp en Tim Krabbé brachten een flink aantal doorwrochte argumenten bij elkaar. Nochtans waren de reacties kortaf en afwijzend. “Er is niets, maar dan ook niets romantisch of spiegelpaleizerig aan je eigen gezondheid kapotspuiten,” sneerde NRC journalist Thijs Zonneveld mede namens een publiek dat op een hele andere missie is.
Hoe anders is dit in het Engelse taalgebied, waar momenteel een veel genuanceerdere discussie plaatsvindt. Daarin staat aan de ene kant Oxford professor in de bio-ethiek Julian Savulescu (@juliansavulescu), die in een aantal verschillende artikelen en interviews uiteenzet waarom een open dopingmarkt beter is voor atleten, het publiek en de sport. Aan de andere kant staat de door meer dan 25.000 mensen gevolgde blogger en twitteraar The Inner Ring (@inrng), die vanuit een diepgegronde afwijzing van doping niettemin serieus ingaat op de argumenten van Savulescu. Het is de moeite waard om die discussie punt voor punt te bespreken, de pro’s en cons te wegen en nog openstaande vragen te benoemen.
Gezondheid en veiligheid
Savulescu: Veel prestatiebevorderende middelen zijn in zichzelf niet schadelijk. Lance Amstrong nam dopingcocktails in hoeveelheden die zijn prestaties verbeterden zonder zijn gezondheid aan te tasten. Het risico zit in het experimenteren zonder medische begeleiding. In een open dopingmarkt gebeurt het gebruik van prestatiebevorderende middelen juist wel onder begeleiding en alleen middelen die veilig zijn worden toegestaan. Gereguleerd gebruik van groeihormonen, anabole steroïden en epo moet worden toegestaan. Middelen die de aard van een bepaalde sport corrumperen, zoals pijnstillers en angstremmers bij boksen, niet. Het zoeken naar de juiste, veilige dosering van toegestane middelen is precies wat gebeuren zal in een open dopingmarkt. Ook zal er meer druk ontstaan om de middelen zelf veiliger te maken.
The Inner Ring: De meeste dopingproducten zijn verboden met een reden: neem teveel groeihormonen en je loopt grotere kans op kanker of een hartziekte. Dit soort risico’s is cultureel veel minder geaccepteerd dan bijvoorbeeld het risico bij afdalen in het hooggebergte. Groeihormonen zijn gereguleerde medicijnen met bijsluiters. Zelfs normale doseringen voor standaardgebruik mogen alleen op medische indicatie. Bovendien garandeert liberalisering niet dat doping alleen onder medische begeleiding plaatsvindt. Atleten zullen nog steeds tegen de regels proberen hun voordeel op te doen, alleen zijn wij dan niet meer in staat om het gebruik van megadoses epo te onderscheiden van gereguleerd gebruik, omdat iedereen kan zeggen dat hij onder medische begeleiding staat. Zo werden cortisonen volop misbruikt met een medisch attest vanwege zadelpijn.
In Het Rood: Een open markt lijkt paradoxaal genoeg meer winst dan verlies van gezondheid bij sporters met zich mee te brengen. Atleten kunnen zich medisch laten bijstaan en artsen kunnen elkaar als vakgenoten over doping consulteren. Middelen die schadelijk in zichzelf zijn (bijv. vanwege hun bijwerkingen) blijven verboden. Megadoses epo zijn onmogelijk omdat gecontroleerd wordt op overschrijding van drempelwaarden. Savulescu – Inner Ring 1-0
Drempelwaarden
Savulescu: Er is een limiet: veiligheid. Er moeten geen doden vallen. Maar in plaats van te testen op doping moeten we ons meer op gezondheid en fitheid concentreren. Dus niet op epo testen, maar op hematocrietwaarde. Een niveau van, laten we zeggen 50%, is geen probleem. Daarboven wordt het gevaarlijk. Dit ligt anders bij anabole steroïden, die schadelijk in zichzelf zijn (NB: Savulescu is in zijn vroegere publicaties terughoudender over steroïden dan in latere).
The Inner Ring: The hematocriet test heeft nooit gewerkt. Als de controleurs kwamen bleken renners met vloeistofinfusies hun bloed tijdelijk te hebben verdund tot net onder de 50%. 50% was dus nooit het plafond voor de eigen gezondheid maar vooral een minimum voor competitie. Dan is het net een snelweg: wat bedoeld is als maximum snelheid verandert direct in de kruissnelheid.
In Het Rood: Handhaafbaarheid van dopingregels is een van de grootste problemen in een aantal hedendaagse sporten. Als we een hematocrietgrens van 50 afspreken, dan blijft het probleem dat dit moeilijk strict te controleren is. Dus, Savulescu – Inner Ring 1-1. Maar er is een verschil. Testen op hematocriet kan veel goedkoper, dus vaker, onverwachter en voorafgaand aan de koers. Drempelwaardenbeleid is beter te handhaven. Savulescu – Inner Ring 2-1.
Beschikbaarheid in legale circuit
Savulescu: Of artsen bereid zullen zijn om prestatiebevorderende middelen voor te schrijven aan topfitte atleten hangt af van hoeveel artsen daarvoor betaald krijgen. Veel sportteams hebben genoeg geld. Artsen moeten zich ook realiseren dat zij daarmee voorkomen dat atleten op de zwarte markt gaan shoppen. Ze hebben een morele plicht om dopingdiensten te leveren, ook al zijn ze er persoonlijk op tegen.
The Inner Ring: Medicijnen zijn beschikbaar voor zieke mensen en een arts mag ze niet voorschrijven aan een gezond persoon. Niet voor niets is het gebruik van medicijnen meer gereguleerd dan enig ander soort product. Bovendien zijn er verschillen tussen landen. Er zullen gevallen zijn waarin atleten in het ene land producten kunnen kopen die in het andere land niet zijn toegestaan door de geneesmiddelenautoriteiten.
In Het Rood: Medicijngebruik voor mensverbetering is een controversieel onderwerp. Topsporten lopen daarin voorop. Het is lastig om te zien dat artsen nu al een morele plicht hebben om dopingdiensten te leveren. Savulescu – Inner Ring 2-2. Overigens zijn de verschillen per land kleiner dan Inner Ring voorstelt. Europese landen kennen gezamenlijk één geneesmiddelenautoriteit, de EMA, die bovendien veel samen optrekt met de Amerikaanse FDA. Liberalisering veronderstelt uiteraard dat dopingautoriteiten afspraken maken met geneesmiddelenautoriteiten over hoe en waar toegestane middelen voor topsporters beschikbaar zijn.
Criminalisering
Savulescu: Het legaliseren van doping is de meest effectieve manier om de bemoeienis van georganiseerde misdaad op de dopingmarkt terug te dringen. We zouden moeten leren van het verleden met het verbod op prostitutie, alcohol, abortus of recreatieve drugs. De beste manier om ermee om te gaan is legalisering, toezicht, regulering, monitoring en tegengaan van schadelijke effecten.
The Inner Ring: Doping is anders dan alcohol of soft drugs. Het gaat er niet om dat je een glas bier of wijn moet kunnen drinken, het punt bij doping in sport is dat je beter wilt zijn dan de ander, dus méér gebruikt dan de ander. Daardoor zullen sommige atleten erkende dopingartsen consulteren, maar andere blijven zoeken naar schimmige dokters die hen een megadosering willen geven. Als iemand een spuit van dit mag, dan wil de ander een dubbele en binnen de kortste keren ben je terug bij de gezondheidsrisico’s, maar heb je inmiddels wel het testregime waarmee je kunt detecteren opgeofferd.
In Het Rood: Veel dopinghandel en productie speelt zich af in het criminele circuit en is niet te controleren. Liberalisering kan het daar uit trekken. Controles op drempelwaarden moeten voorkomen dat grenzen worden overschreden. Maar wie grenzen toch gaat overschrijden is daarvoor niet langer afhankelijk van de criminele productie en handel. Savulescu – Inner Ring 3-2.
Handhaafbaarheid
Savulescu: De strijd tegen doping zal blijven falen. Het potentiele voordeel voor atleten is enorm en de kans om gepakt te worden vrij klein. Je kunt van sporten eisen dat ze dopingvrij zijn, maar dat is gewoon niet realistisch. De huidige regels mogen perfect zijn voor engelen, maar zijn dat niet voor menselijke wezens. Daarom pleit ik voor de ‘second best’ optie: een open markt voor doping.
The Inner Ring: Laten we niet pretenderen dat we doping kunnen uitbannen, maar dopingbestrijding gaat wel de excessen tegen. Het verkleint de marges voor valsspelen, beschermt de gezondheid en damt schandalen in die de sport niet kan hebben. In plaats van doping toestaan moet men wellicht juist meer en vaker testen uitvoeren op meer renners om het peloton te beschermen.
In Het Rood: Gebrek aan handhaafbaarheid is het belangrijkste uitgangspunt van Savulescu; meer testen zal het doping probleem niet oplossen. Dopinggebruikers blijven in hun inventiviteit de dopingjagers altijd een stap voor. Of hij hierin gelijk krijgt zal de toekomst leren. Straffen worden steeds hoger en volgens velen is het in deze tijd inderdaad nauwelijks meer mogelijk om doping te gebruiken. Hebben zij dan gelijk? Dit punt blijft voorlopig onbeslist.
Eerlijkheid
Savulescu: Er is geen verschil tussen het opwaarderen van hematocriet door middel van hoogtetraining, zuurstoftent of epo. Alleen is het laatste verboden. Sommigen hebben een hoge hematocrietwaarde van zichzelf en hebben daardoor geluk. Anderen kunnen zich een zuurstoftent of hoogtestage veroorloven. Is dat eerlijk? De natuur is oneerlijk. Ian Thorpe had hele grote voeten. Een open dopingmarkt maakt die oneerlijkheid juist minder, omdat epo veel goedkoper is dan een zuurstoftent of hoogtestage.
The Inner Ring: geen reactie.
Natuurlijke waarden
Savulescu: Eerlijkheid, gezondheid, competitie, spektakel en het testen van de fysieke en mentale perfectie zijn allemaal waarden die consistent zijn met de liberale benadering van prestatie bevorderende middelen. Het enige obstakel is een gedateerde gehechtheid aan de natuur en een verering van het pure, natuurlijke talent. Maar moeten we in naam van de natuur doorgaan met het ruïneren van carrières, gezondheidsschade, oneerlijkheid en georganiseerde misdaad, terwijl we op andere vlakken allang toestaan dat we onze eigen natuur verbeteren met training, dieet, voedingssupplementen en materieel? Mensverbetering is een project waar we allang aan zijn begonnen.
The Inner Ring: Neem twee mensen, een met een natuurlijk hematocriet van 37% en een ander met een hogere waarde van 45% en een limiet gesteld op 50%. De ene kan daardoor veel meer epo gebruiken. Genetische verschillen worden dus niet kleiner, maar juist veel groter.
In Het Rood: Door liberalisering van epo tot een bepaalde grenswaarde worden oneerlijke genetische verschillen weggewerkt. Er blijven genoeg natuurlijke verschillen over om de strijd spannend te maken: lichaamslengte, bouw, gewicht, explosiviteit, nervositeit, enz. Maar waar we in staat zijn om de oneerlijkheid van de natuur te repareren hebben we de plicht dat te doen. Zolang niemand kan vertellen waarom de natuur als waarde een doorslaggevend argument moet zijn kan deze beter tussen haakjes worden gezet. Savulescu – Inner Ring 4-2
Geld als factor
Savulescu: Juist in een gesloten dopingmarkt kunnen rijke teams de laatste, niet-detecteerbare substanties kopen en positieve controles ontlopen. In 2004 kostte een zuurstoftent US$7000, terwijl een epokuur ongeveer US$122 per maand kostte. Bovendien zijn de kosten om epo op te sporen een veelvoud van de veel eenvoudigere hematocriettest. De besparing die liberalisering oplevert zou dan aangewend kunnen worden voor beurzen voor armere atleten.
The Inner Ring: Toestaan van begeleid gebruik van sommige middelen en handelingen is niet zo eenvoudig. Het kan een financiële kwestie worden waar je het beste aan je adviezen en producten kunt komen. Denk aan het USADA rapport dat liet zien dat US Postal/Discovery veel meer geld te spenderen had dan andere teams.
In Het Rood: Als 100% dopingvrij een realistische toekomst zou zijn, dan zou dit weliswaar een kostbare toekomst zijn, maar wel één waarin niemand een cent aan doping hoefde uit te geven. Maar omdat deze toekomst niet realistisch is, bestaan er verschillen. Die verschillen zijn erg groot zolang monopolisten als Fuentes en Matschiner de dienst uitmaken. Ze kunnen vragen wat ze willen en dat is dan nog exclusief reiskosten van en naar de laboratoria. Liberalisering nivelleert deze verschillen totaal. Je koopt je producten voortaan bij de apotheek om de hoek. Savulescu – Inner Ring 5-2.
Toeschouwers
Savulescu: Met of zonder doping, sportprestaties blijven afhankelijk van menselijke kracht en zwakte. Wilskracht, moed, vastberadenheid en tactiek blijven doorslaggevend. De top van een alpencol bereiken blijft gewoon een enorme fysieke uitdaging.
The Inner Ring: Tot vandaag vraagt het publiek zich af hoe renners het hoofd bieden aan regen, hitte en lange afstanden. Maar als het meent het antwoord te kunnen vinden in een spuit met epo, dan is er een grote kans dat ze niet meer aanschuiven voor de koers. Het spektakel verdwijnt als de renners veranderen in karakters uit een computerspelletje met vele levens en die eindeloos energie bijtanken.
In Het Rood: Het probleem van de afgelopen 10 jaar was niet dat we naar karakters uit computerspelletjes zaten te kijken, maar of we er wel vanuit konden gaan dat degene die als eerste over de streep kwam ook de reglementaire winnaar was. Stel je twee competities voor, één zonder en één met doping. Naar welke zou u kijken? Naar mijn subjectieve mening zou het in beide gevallen een strijd van voorbereiding, karakter, wilskracht en tactiek zijn. Misschien dat in de dopingkoers meer wordt aangevallen, wat pleit voor liberalisering. Wat is uw mening?
Amateurs en jeugd
Savulescu: Het is duidelijk dat kinderen, die niet in staat zijn om mogelijk schadelijke middelen te weigeren, deze niet zouden mogen krijgen van hun coaches of ouders. Maar om dezelfde principes zouden kinderen in de eerste plaats al niet moeten worden toegelaten tot competitieve topsport. Daarin schuilt hetzelfde ethisch probleem dat de keuze van een kind zijn opties voor een toekomstige levensstijl en carrière inperkt. Kinderen die topsport beoefenen lopen veel onderwijs en socialisatie mis en worden aan grote psychologische druk onderworpen op een leeftijd waarop ze daar nog niet mee hebben leren omgaan. Maar als kinderen dan toch wordt toegestaan om te trainen als professioneel atleten, dan zouden hen ook dezelfde middelen toegestaan moeten worden, op voorwaarde dat deze niet gevaarlijker zijn dan de training zelf al is.
The Inner Ring: geen reactie.
Genetische doping
Savulescu: Genetische doping moet op dit moment worden verboden omdat het de balans fundamenteel verandert en dat maakt sport oninteressant. Middelen die zijn toegestaan vergroten de kwaliteiten van een atleet uit; ze veranderen ze niet.
The Inner Ring: geen reactie.
Dopingbiechten
Savulescu: We kunnen nooit volledig vaststellen wie wel en wie geen doping gebruikte in het verleden. In die omstandigheden is het eerlijker om het verleden achter ons te laten.
The Inner Ring: geen reactie.
Conclusie
De discussie zet een flink aantal argumenten op een rijtje. In het Nederlands taalgebied is dat nog niet zoveel gedaan, wellicht met uitzondering van het meer prozaïsche De geest van de sport van Tim Krabbé. Mijn conclusie is dat er meer argumenten voor liberalisering pleiten dan ertegen, zoals de stand van 5-2 in het voordeel van Savulescu uitdrukt. Er is echter ook nog een aantal argumenten waar The Inner Ring niet op heeft gereageerd. 5-2 is een tussenstand.
Hoewel Nederland bekend staat als liberaal tegenover het gebruik van softdrugs worden pleidooien voor liberalisering van doping tegenwoordig krampachtig de kop in gedrukt. Onlangs waagde wielertijdschrift De Muur een poging om het onderwerp op de agenda te zetten. Mooie artikelen van onder andere Bert Wagendorp en Tim Krabbé brachten een flink aantal doorwrochte argumenten bij elkaar. Nochtans waren de reacties kortaf en afwijzend. “Er is niets, maar dan ook niets romantisch of spiegelpaleizerig aan je eigen gezondheid kapotspuiten,” sneerde NRC journalist Thijs Zonneveld mede namens een publiek dat op een hele andere missie is.
Hoe anders is dit in het Engelse taalgebied, waar momenteel een veel genuanceerdere discussie plaatsvindt. Daarin staat aan de ene kant Oxford professor in de bio-ethiek Julian Savulescu (@juliansavulescu), die in een aantal verschillende artikelen en interviews uiteenzet waarom een open dopingmarkt beter is voor atleten, het publiek en de sport. Aan de andere kant staat de door meer dan 25.000 mensen gevolgde blogger en twitteraar The Inner Ring (@inrng), die vanuit een diepgegronde afwijzing van doping niettemin serieus ingaat op de argumenten van Savulescu. Het is de moeite waard om die discussie punt voor punt te bespreken, de pro’s en cons te wegen en nog openstaande vragen te benoemen.
Gezondheid en veiligheid
Savulescu: Veel prestatiebevorderende middelen zijn in zichzelf niet schadelijk. Lance Amstrong nam dopingcocktails in hoeveelheden die zijn prestaties verbeterden zonder zijn gezondheid aan te tasten. Het risico zit in het experimenteren zonder medische begeleiding. In een open dopingmarkt gebeurt het gebruik van prestatiebevorderende middelen juist wel onder begeleiding en alleen middelen die veilig zijn worden toegestaan. Gereguleerd gebruik van groeihormonen, anabole steroïden en epo moet worden toegestaan. Middelen die de aard van een bepaalde sport corrumperen, zoals pijnstillers en angstremmers bij boksen, niet. Het zoeken naar de juiste, veilige dosering van toegestane middelen is precies wat gebeuren zal in een open dopingmarkt. Ook zal er meer druk ontstaan om de middelen zelf veiliger te maken.
The Inner Ring: De meeste dopingproducten zijn verboden met een reden: neem teveel groeihormonen en je loopt grotere kans op kanker of een hartziekte. Dit soort risico’s is cultureel veel minder geaccepteerd dan bijvoorbeeld het risico bij afdalen in het hooggebergte. Groeihormonen zijn gereguleerde medicijnen met bijsluiters. Zelfs normale doseringen voor standaardgebruik mogen alleen op medische indicatie. Bovendien garandeert liberalisering niet dat doping alleen onder medische begeleiding plaatsvindt. Atleten zullen nog steeds tegen de regels proberen hun voordeel op te doen, alleen zijn wij dan niet meer in staat om het gebruik van megadoses epo te onderscheiden van gereguleerd gebruik, omdat iedereen kan zeggen dat hij onder medische begeleiding staat. Zo werden cortisonen volop misbruikt met een medisch attest vanwege zadelpijn.
In Het Rood: Een open markt lijkt paradoxaal genoeg meer winst dan verlies van gezondheid bij sporters met zich mee te brengen. Atleten kunnen zich medisch laten bijstaan en artsen kunnen elkaar als vakgenoten over doping consulteren. Middelen die schadelijk in zichzelf zijn (bijv. vanwege hun bijwerkingen) blijven verboden. Megadoses epo zijn onmogelijk omdat gecontroleerd wordt op overschrijding van drempelwaarden. Savulescu – Inner Ring 1-0
Drempelwaarden
Savulescu: Er is een limiet: veiligheid. Er moeten geen doden vallen. Maar in plaats van te testen op doping moeten we ons meer op gezondheid en fitheid concentreren. Dus niet op epo testen, maar op hematocrietwaarde. Een niveau van, laten we zeggen 50%, is geen probleem. Daarboven wordt het gevaarlijk. Dit ligt anders bij anabole steroïden, die schadelijk in zichzelf zijn (NB: Savulescu is in zijn vroegere publicaties terughoudender over steroïden dan in latere).
The Inner Ring: The hematocriet test heeft nooit gewerkt. Als de controleurs kwamen bleken renners met vloeistofinfusies hun bloed tijdelijk te hebben verdund tot net onder de 50%. 50% was dus nooit het plafond voor de eigen gezondheid maar vooral een minimum voor competitie. Dan is het net een snelweg: wat bedoeld is als maximum snelheid verandert direct in de kruissnelheid.
In Het Rood: Handhaafbaarheid van dopingregels is een van de grootste problemen in een aantal hedendaagse sporten. Als we een hematocrietgrens van 50 afspreken, dan blijft het probleem dat dit moeilijk strict te controleren is. Dus, Savulescu – Inner Ring 1-1. Maar er is een verschil. Testen op hematocriet kan veel goedkoper, dus vaker, onverwachter en voorafgaand aan de koers. Drempelwaardenbeleid is beter te handhaven. Savulescu – Inner Ring 2-1.
Beschikbaarheid in legale circuit
Savulescu: Of artsen bereid zullen zijn om prestatiebevorderende middelen voor te schrijven aan topfitte atleten hangt af van hoeveel artsen daarvoor betaald krijgen. Veel sportteams hebben genoeg geld. Artsen moeten zich ook realiseren dat zij daarmee voorkomen dat atleten op de zwarte markt gaan shoppen. Ze hebben een morele plicht om dopingdiensten te leveren, ook al zijn ze er persoonlijk op tegen.
The Inner Ring: Medicijnen zijn beschikbaar voor zieke mensen en een arts mag ze niet voorschrijven aan een gezond persoon. Niet voor niets is het gebruik van medicijnen meer gereguleerd dan enig ander soort product. Bovendien zijn er verschillen tussen landen. Er zullen gevallen zijn waarin atleten in het ene land producten kunnen kopen die in het andere land niet zijn toegestaan door de geneesmiddelenautoriteiten.
In Het Rood: Medicijngebruik voor mensverbetering is een controversieel onderwerp. Topsporten lopen daarin voorop. Het is lastig om te zien dat artsen nu al een morele plicht hebben om dopingdiensten te leveren. Savulescu – Inner Ring 2-2. Overigens zijn de verschillen per land kleiner dan Inner Ring voorstelt. Europese landen kennen gezamenlijk één geneesmiddelenautoriteit, de EMA, die bovendien veel samen optrekt met de Amerikaanse FDA. Liberalisering veronderstelt uiteraard dat dopingautoriteiten afspraken maken met geneesmiddelenautoriteiten over hoe en waar toegestane middelen voor topsporters beschikbaar zijn.
Criminalisering
Savulescu: Het legaliseren van doping is de meest effectieve manier om de bemoeienis van georganiseerde misdaad op de dopingmarkt terug te dringen. We zouden moeten leren van het verleden met het verbod op prostitutie, alcohol, abortus of recreatieve drugs. De beste manier om ermee om te gaan is legalisering, toezicht, regulering, monitoring en tegengaan van schadelijke effecten.
The Inner Ring: Doping is anders dan alcohol of soft drugs. Het gaat er niet om dat je een glas bier of wijn moet kunnen drinken, het punt bij doping in sport is dat je beter wilt zijn dan de ander, dus méér gebruikt dan de ander. Daardoor zullen sommige atleten erkende dopingartsen consulteren, maar andere blijven zoeken naar schimmige dokters die hen een megadosering willen geven. Als iemand een spuit van dit mag, dan wil de ander een dubbele en binnen de kortste keren ben je terug bij de gezondheidsrisico’s, maar heb je inmiddels wel het testregime waarmee je kunt detecteren opgeofferd.
In Het Rood: Veel dopinghandel en productie speelt zich af in het criminele circuit en is niet te controleren. Liberalisering kan het daar uit trekken. Controles op drempelwaarden moeten voorkomen dat grenzen worden overschreden. Maar wie grenzen toch gaat overschrijden is daarvoor niet langer afhankelijk van de criminele productie en handel. Savulescu – Inner Ring 3-2.
Handhaafbaarheid
Savulescu: De strijd tegen doping zal blijven falen. Het potentiele voordeel voor atleten is enorm en de kans om gepakt te worden vrij klein. Je kunt van sporten eisen dat ze dopingvrij zijn, maar dat is gewoon niet realistisch. De huidige regels mogen perfect zijn voor engelen, maar zijn dat niet voor menselijke wezens. Daarom pleit ik voor de ‘second best’ optie: een open markt voor doping.
The Inner Ring: Laten we niet pretenderen dat we doping kunnen uitbannen, maar dopingbestrijding gaat wel de excessen tegen. Het verkleint de marges voor valsspelen, beschermt de gezondheid en damt schandalen in die de sport niet kan hebben. In plaats van doping toestaan moet men wellicht juist meer en vaker testen uitvoeren op meer renners om het peloton te beschermen.
In Het Rood: Gebrek aan handhaafbaarheid is het belangrijkste uitgangspunt van Savulescu; meer testen zal het doping probleem niet oplossen. Dopinggebruikers blijven in hun inventiviteit de dopingjagers altijd een stap voor. Of hij hierin gelijk krijgt zal de toekomst leren. Straffen worden steeds hoger en volgens velen is het in deze tijd inderdaad nauwelijks meer mogelijk om doping te gebruiken. Hebben zij dan gelijk? Dit punt blijft voorlopig onbeslist.
Eerlijkheid
Savulescu: Er is geen verschil tussen het opwaarderen van hematocriet door middel van hoogtetraining, zuurstoftent of epo. Alleen is het laatste verboden. Sommigen hebben een hoge hematocrietwaarde van zichzelf en hebben daardoor geluk. Anderen kunnen zich een zuurstoftent of hoogtestage veroorloven. Is dat eerlijk? De natuur is oneerlijk. Ian Thorpe had hele grote voeten. Een open dopingmarkt maakt die oneerlijkheid juist minder, omdat epo veel goedkoper is dan een zuurstoftent of hoogtestage.
The Inner Ring: geen reactie.
Natuurlijke waarden
Savulescu: Eerlijkheid, gezondheid, competitie, spektakel en het testen van de fysieke en mentale perfectie zijn allemaal waarden die consistent zijn met de liberale benadering van prestatie bevorderende middelen. Het enige obstakel is een gedateerde gehechtheid aan de natuur en een verering van het pure, natuurlijke talent. Maar moeten we in naam van de natuur doorgaan met het ruïneren van carrières, gezondheidsschade, oneerlijkheid en georganiseerde misdaad, terwijl we op andere vlakken allang toestaan dat we onze eigen natuur verbeteren met training, dieet, voedingssupplementen en materieel? Mensverbetering is een project waar we allang aan zijn begonnen.
The Inner Ring: Neem twee mensen, een met een natuurlijk hematocriet van 37% en een ander met een hogere waarde van 45% en een limiet gesteld op 50%. De ene kan daardoor veel meer epo gebruiken. Genetische verschillen worden dus niet kleiner, maar juist veel groter.
In Het Rood: Door liberalisering van epo tot een bepaalde grenswaarde worden oneerlijke genetische verschillen weggewerkt. Er blijven genoeg natuurlijke verschillen over om de strijd spannend te maken: lichaamslengte, bouw, gewicht, explosiviteit, nervositeit, enz. Maar waar we in staat zijn om de oneerlijkheid van de natuur te repareren hebben we de plicht dat te doen. Zolang niemand kan vertellen waarom de natuur als waarde een doorslaggevend argument moet zijn kan deze beter tussen haakjes worden gezet. Savulescu – Inner Ring 4-2
Geld als factor
Savulescu: Juist in een gesloten dopingmarkt kunnen rijke teams de laatste, niet-detecteerbare substanties kopen en positieve controles ontlopen. In 2004 kostte een zuurstoftent US$7000, terwijl een epokuur ongeveer US$122 per maand kostte. Bovendien zijn de kosten om epo op te sporen een veelvoud van de veel eenvoudigere hematocriettest. De besparing die liberalisering oplevert zou dan aangewend kunnen worden voor beurzen voor armere atleten.
The Inner Ring: Toestaan van begeleid gebruik van sommige middelen en handelingen is niet zo eenvoudig. Het kan een financiële kwestie worden waar je het beste aan je adviezen en producten kunt komen. Denk aan het USADA rapport dat liet zien dat US Postal/Discovery veel meer geld te spenderen had dan andere teams.
In Het Rood: Als 100% dopingvrij een realistische toekomst zou zijn, dan zou dit weliswaar een kostbare toekomst zijn, maar wel één waarin niemand een cent aan doping hoefde uit te geven. Maar omdat deze toekomst niet realistisch is, bestaan er verschillen. Die verschillen zijn erg groot zolang monopolisten als Fuentes en Matschiner de dienst uitmaken. Ze kunnen vragen wat ze willen en dat is dan nog exclusief reiskosten van en naar de laboratoria. Liberalisering nivelleert deze verschillen totaal. Je koopt je producten voortaan bij de apotheek om de hoek. Savulescu – Inner Ring 5-2.
Toeschouwers
Savulescu: Met of zonder doping, sportprestaties blijven afhankelijk van menselijke kracht en zwakte. Wilskracht, moed, vastberadenheid en tactiek blijven doorslaggevend. De top van een alpencol bereiken blijft gewoon een enorme fysieke uitdaging.
The Inner Ring: Tot vandaag vraagt het publiek zich af hoe renners het hoofd bieden aan regen, hitte en lange afstanden. Maar als het meent het antwoord te kunnen vinden in een spuit met epo, dan is er een grote kans dat ze niet meer aanschuiven voor de koers. Het spektakel verdwijnt als de renners veranderen in karakters uit een computerspelletje met vele levens en die eindeloos energie bijtanken.
In Het Rood: Het probleem van de afgelopen 10 jaar was niet dat we naar karakters uit computerspelletjes zaten te kijken, maar of we er wel vanuit konden gaan dat degene die als eerste over de streep kwam ook de reglementaire winnaar was. Stel je twee competities voor, één zonder en één met doping. Naar welke zou u kijken? Naar mijn subjectieve mening zou het in beide gevallen een strijd van voorbereiding, karakter, wilskracht en tactiek zijn. Misschien dat in de dopingkoers meer wordt aangevallen, wat pleit voor liberalisering. Wat is uw mening?
Amateurs en jeugd
Savulescu: Het is duidelijk dat kinderen, die niet in staat zijn om mogelijk schadelijke middelen te weigeren, deze niet zouden mogen krijgen van hun coaches of ouders. Maar om dezelfde principes zouden kinderen in de eerste plaats al niet moeten worden toegelaten tot competitieve topsport. Daarin schuilt hetzelfde ethisch probleem dat de keuze van een kind zijn opties voor een toekomstige levensstijl en carrière inperkt. Kinderen die topsport beoefenen lopen veel onderwijs en socialisatie mis en worden aan grote psychologische druk onderworpen op een leeftijd waarop ze daar nog niet mee hebben leren omgaan. Maar als kinderen dan toch wordt toegestaan om te trainen als professioneel atleten, dan zouden hen ook dezelfde middelen toegestaan moeten worden, op voorwaarde dat deze niet gevaarlijker zijn dan de training zelf al is.
The Inner Ring: geen reactie.
Genetische doping
Savulescu: Genetische doping moet op dit moment worden verboden omdat het de balans fundamenteel verandert en dat maakt sport oninteressant. Middelen die zijn toegestaan vergroten de kwaliteiten van een atleet uit; ze veranderen ze niet.
The Inner Ring: geen reactie.
Dopingbiechten
Savulescu: We kunnen nooit volledig vaststellen wie wel en wie geen doping gebruikte in het verleden. In die omstandigheden is het eerlijker om het verleden achter ons te laten.
The Inner Ring: geen reactie.
Conclusie
De discussie zet een flink aantal argumenten op een rijtje. In het Nederlands taalgebied is dat nog niet zoveel gedaan, wellicht met uitzondering van het meer prozaïsche De geest van de sport van Tim Krabbé. Mijn conclusie is dat er meer argumenten voor liberalisering pleiten dan ertegen, zoals de stand van 5-2 in het voordeel van Savulescu uitdrukt. Er is echter ook nog een aantal argumenten waar The Inner Ring niet op heeft gereageerd. 5-2 is een tussenstand.
19 februari 2013
Big Pharma maakt dopinggebruik gevaarlijker
Gisteren stond er in The New York Times opnieuw een reportage over farmaceutische bedrijven die steeds meer samenwerken met de WADA in de strijd tegen doping. Bedrijven als Roche, GlaxoSmithKline en Amgen delen geheime informatie over bestanddelen van bepaalde medicijnen of werken mee aan het ontwikkelen van een test. Zij zouden het als hun maatschappelijke verantwoordelijkheid zien om mogelijk misbruik van door hen geproduceerde medicijnen tegen te gaan. Ze zijn dan ook vlot met het vermelden hiervan in de jaarverslagen.
Of het nu gaat om oprechte betrokkenheid of om het oppoetsen van kwetsbare imago's laat ik graag in het midden. Misschien verdienen deze bedrijven zelfs wel geld aan de ontwikkelde testen voor het traceren van hun eigen medicijnen en eten ze gewoon van twee walletjes. Waar het mij hier om gaat is de vraag wat dit betekent voor atleten die door de aard van hun sport altijd de grenzen van het toegestane en mogelijke op zullen blijven zoeken.
Amgen was met het patent op EpoGen een pionier in de ontwikkeling van synthetische epo's, bedoeld voor mensen met nierproblemen. Ook van het wielrennen bekende varianten als Aranesp, CERA en Dynepo zijn als medicijn ontwikkeld door grote farmaceutische bedrijven. Voordat deze producten op de markt worden toegelaten worden ze uitgebreid in klinische trials getest op effectiviteit, veiligheid en bijwerkingen. Dat geldt ook voor erkende groeihormonen en anabole steroiden. Weliswaar nemen er doorgaans geen topatleten deel aan die trials en blijft het gebruik voor hen een risico inhouden, maar enige zekerheid kunnen ze wel uit de goedkeuring door medicijnautoriteiten afleiden.
Nu de situatie waarin juist voor deze producten een test is ontwikkeld dankzij de maatschappelijke verantwoordelijkheid van hun makers. Atleten zullen deze bekendere, door de grote bedrijven geproduceerde en relatief veilige merkproducten geneigd zijn te mijden. Grote kans dat die inmiddels opspoorbaar zijn. In plaats daarvan nemen ze hun toevlucht tot in clandestiene laboratoria gestookte mengsels van Chinese grondstoffen. Een Australisch rapport noemde vorige week crimineel verhandelde GHRP-2, GHRP-6, CJC-1295, AOD-9604 en hexarelin, allen producten die groeihormonen aan het werk zetten. Een aantal hiervan zijn niet goedgekeurd voor het gebruik bij mensen. De Italiaanse onderzoeksrechter Benedetto Roberti had het onlangs over Epo Z, AICAR en een niet bij naam genoemde Chinese epo variant. Ex-wielrenner Jesus Manzano getuigde deze week in de Spaanse Fuentes zaak dat hij extracten van kalfsbloed en een middel tegen bloedarmoede bij honden kreeg toegediend, dat ze er bij de teambus van Kelme van stonden te loeien en te blaffen. En dan zijn er nog de gekken die blijven klungelen met hun eigen bloed.
Dopingcontrole is ooit ingevoerd om sporters tegen zichzelf in bescherming te nemen. Als de WADA-farmacie alliantie leidt tot selectieve dopingbestrijding en atleten daardoor hun toevlucht nemen tot levensgevaarlijke, onbeproefde middeltjes, dan kun je je afvragen of dit de sport, en vooral de gezondheid van zijn beoefenaars, goed doet. Een andere optie is om het gebruik van een aantal op mensen geteste en erkende medicijnen onder voorwaarden vrij te geven. De onderzoeksinvestering zou zich dan niet op de ontwikkeling van een test moeten richten, maar op klinische trials naar effectiviteit en veiligheid van het medicijn bij atleten; de voor- en nadelen van gebruik bij preparatie voor inspanning of herstel na inspanning. Juist voor het opzetten van zulke trials kunnen farmaceutische bedrijven hun expertise uitstekend inzetten.
Of het nu gaat om oprechte betrokkenheid of om het oppoetsen van kwetsbare imago's laat ik graag in het midden. Misschien verdienen deze bedrijven zelfs wel geld aan de ontwikkelde testen voor het traceren van hun eigen medicijnen en eten ze gewoon van twee walletjes. Waar het mij hier om gaat is de vraag wat dit betekent voor atleten die door de aard van hun sport altijd de grenzen van het toegestane en mogelijke op zullen blijven zoeken.
Amgen was met het patent op EpoGen een pionier in de ontwikkeling van synthetische epo's, bedoeld voor mensen met nierproblemen. Ook van het wielrennen bekende varianten als Aranesp, CERA en Dynepo zijn als medicijn ontwikkeld door grote farmaceutische bedrijven. Voordat deze producten op de markt worden toegelaten worden ze uitgebreid in klinische trials getest op effectiviteit, veiligheid en bijwerkingen. Dat geldt ook voor erkende groeihormonen en anabole steroiden. Weliswaar nemen er doorgaans geen topatleten deel aan die trials en blijft het gebruik voor hen een risico inhouden, maar enige zekerheid kunnen ze wel uit de goedkeuring door medicijnautoriteiten afleiden.
Nu de situatie waarin juist voor deze producten een test is ontwikkeld dankzij de maatschappelijke verantwoordelijkheid van hun makers. Atleten zullen deze bekendere, door de grote bedrijven geproduceerde en relatief veilige merkproducten geneigd zijn te mijden. Grote kans dat die inmiddels opspoorbaar zijn. In plaats daarvan nemen ze hun toevlucht tot in clandestiene laboratoria gestookte mengsels van Chinese grondstoffen. Een Australisch rapport noemde vorige week crimineel verhandelde GHRP-2, GHRP-6, CJC-1295, AOD-9604 en hexarelin, allen producten die groeihormonen aan het werk zetten. Een aantal hiervan zijn niet goedgekeurd voor het gebruik bij mensen. De Italiaanse onderzoeksrechter Benedetto Roberti had het onlangs over Epo Z, AICAR en een niet bij naam genoemde Chinese epo variant. Ex-wielrenner Jesus Manzano getuigde deze week in de Spaanse Fuentes zaak dat hij extracten van kalfsbloed en een middel tegen bloedarmoede bij honden kreeg toegediend, dat ze er bij de teambus van Kelme van stonden te loeien en te blaffen. En dan zijn er nog de gekken die blijven klungelen met hun eigen bloed.
Dopingcontrole is ooit ingevoerd om sporters tegen zichzelf in bescherming te nemen. Als de WADA-farmacie alliantie leidt tot selectieve dopingbestrijding en atleten daardoor hun toevlucht nemen tot levensgevaarlijke, onbeproefde middeltjes, dan kun je je afvragen of dit de sport, en vooral de gezondheid van zijn beoefenaars, goed doet. Een andere optie is om het gebruik van een aantal op mensen geteste en erkende medicijnen onder voorwaarden vrij te geven. De onderzoeksinvestering zou zich dan niet op de ontwikkeling van een test moeten richten, maar op klinische trials naar effectiviteit en veiligheid van het medicijn bij atleten; de voor- en nadelen van gebruik bij preparatie voor inspanning of herstel na inspanning. Juist voor het opzetten van zulke trials kunnen farmaceutische bedrijven hun expertise uitstekend inzetten.
16 februari 2013
Een geschiedenis van het 'schone wielrennen'
"Het wielrennen is schoner dan ooit" is een van de meest gebezigde uitspraken van deze winter. Misschien vraagt u zich af waar u dat toch eerder heeft gehoord. Welnu, hier bijvoorbeeld:
"Het wielrennen is nu schoner dan ooit. Ook al lijkt het niet zo, de koersen van de laatste jaren zijn de schoonste geweest. Wielrenners worden overvloedig gecontroleerd, we worden voortdurend gemonitord. Het is onmogelijk om vals te spelen." (Carlos Barredo in Velonation, 3-11-2010
"Doping was in het verleden een onderdeel van wielrennen, maar ik geloof echt dat dat vandaag de dag nog heel sporadisch voorkomt en dat de sport heel schoon is geworden." (Bjarne Riis in Nu Sport, 3-8-2010)
''Ik denk dat iedereen die meerijdt schoon is. Dat komt doordat de controles zo ontzettend intensief zijn.'' (Jan Ullrich in Nu Sport, 22-7-2009)
"Dit is het einde van het verziekte wielrennen uit de jaren negentig. Ik droom van een 9 november 1989, de val van de Berlijnse Muur. Het is heel belangrijk dat men gaat praten. De ‘omerta’ is verleden tijd." (Christian Prudhomme in de Volkskrant 24-5-07)
De wielersport is thans met 12.000 controles per jaar met afstand koploper in de sportwereld. Bovendien doet justitie in Italië ook een duit in het zakje. Allessandro Tegner van Mapei tegen persbureau Bloomberg: "Iedereen die nu nog wil bedriegen, denkt wel twee keer na. Renners weten dat ze het einde van hun carrière riskeren. Nu de controles strenger zijn komt de werkelijke waarde van de renners bovendrijven." (Trouw, 24-4-2002)
"Erik Dekker, thans 31 jaar oud, 65 kilo met 3 procent lichaamsvet, zoals hij zonder poeha zegt, heeft leren winnen. In een thans redelijk schone wielersport heeft hij bewezen dat duurzaamheid, innerlijke rust, geluk en standvastigheid tot resultaten kunnen leiden." (Mart Smeets in Trouw, 13-10-2001)
De internationale wielerunie UCI trok in een persbericht gisteren optimistische conclusies uit het resultaat. In het medische onderzoek voorafgaand aan de Tour zijn geen vreemde afwijkingen van de norm geconstateerd. Het hematocrietniveau was gemiddeld 43,7 procent, ver beneden de limiet. Van de 170 urinemonsters die in drie weken werden verzameld, zijn er 122 reeds onderzocht. In een geval (de Spanjaard Del Olmo) viel de test positief uit. De UCI trekt hieruit de conclusie dat epo het wielrennen op hoog niveau niet meer beinvloedt. (Trouw, 30-7-2001)
"Vroeger redeneerde men heel simpel: hoe meer je neemt, hoe harder je rijdt. Nu beseffen de coureurs dat een spuitje of vitamientje niet per se tot betere prestaties leiden. Preparatie is slechts een hulpmiddel. Doping is zelfbedrog. Ik had liever in deze tijd gekoerst. Zelfmedicatie is niet meer aan de orde. Onze strijd tegen kwakzalvers is niet voor niks geweest. De wielersport is schoner dan ooit tevoren." (Patrick Lefevere in NRC Handelsblad, 3-3-2001)
De UCI heeft onder de voortvarende leiding van Hein Verbruggen een krachtig en genuanceerd anti-dopingprogramma ontwikkeld. De Nederlander gaat er prat op dat in geen sport ter wereld zoveel urinestalen van beoefenaars worden geanalyseerd en klopt zich op de borst dat het aantal positieve gevallen is gehalveerd tot een procent. Sinds dit jaar worden de controles in grote lijnen steekproefsgewijs uitgevoerd. In lang niet alle koersen hoeft de winnaar zich na afloop bij de medische controle te melden. Dat vergroot in theorie de pakkans. Op gezette tijden hangt er nog wel eens een barbertje. Maar sinds 1988 niet meer in de Tour de France. De Tour is schoon, al zeven jaar lang. (Trouw, 15-7-1995)
"Het wielrennen is nu schoner dan ooit. Ook al lijkt het niet zo, de koersen van de laatste jaren zijn de schoonste geweest. Wielrenners worden overvloedig gecontroleerd, we worden voortdurend gemonitord. Het is onmogelijk om vals te spelen." (Carlos Barredo in Velonation, 3-11-2010
"Doping was in het verleden een onderdeel van wielrennen, maar ik geloof echt dat dat vandaag de dag nog heel sporadisch voorkomt en dat de sport heel schoon is geworden." (Bjarne Riis in Nu Sport, 3-8-2010)
''Ik denk dat iedereen die meerijdt schoon is. Dat komt doordat de controles zo ontzettend intensief zijn.'' (Jan Ullrich in Nu Sport, 22-7-2009)
"Dit is het einde van het verziekte wielrennen uit de jaren negentig. Ik droom van een 9 november 1989, de val van de Berlijnse Muur. Het is heel belangrijk dat men gaat praten. De ‘omerta’ is verleden tijd." (Christian Prudhomme in de Volkskrant 24-5-07)
De wielersport is thans met 12.000 controles per jaar met afstand koploper in de sportwereld. Bovendien doet justitie in Italië ook een duit in het zakje. Allessandro Tegner van Mapei tegen persbureau Bloomberg: "Iedereen die nu nog wil bedriegen, denkt wel twee keer na. Renners weten dat ze het einde van hun carrière riskeren. Nu de controles strenger zijn komt de werkelijke waarde van de renners bovendrijven." (Trouw, 24-4-2002)
"Erik Dekker, thans 31 jaar oud, 65 kilo met 3 procent lichaamsvet, zoals hij zonder poeha zegt, heeft leren winnen. In een thans redelijk schone wielersport heeft hij bewezen dat duurzaamheid, innerlijke rust, geluk en standvastigheid tot resultaten kunnen leiden." (Mart Smeets in Trouw, 13-10-2001)
De internationale wielerunie UCI trok in een persbericht gisteren optimistische conclusies uit het resultaat. In het medische onderzoek voorafgaand aan de Tour zijn geen vreemde afwijkingen van de norm geconstateerd. Het hematocrietniveau was gemiddeld 43,7 procent, ver beneden de limiet. Van de 170 urinemonsters die in drie weken werden verzameld, zijn er 122 reeds onderzocht. In een geval (de Spanjaard Del Olmo) viel de test positief uit. De UCI trekt hieruit de conclusie dat epo het wielrennen op hoog niveau niet meer beinvloedt. (Trouw, 30-7-2001)
"Vroeger redeneerde men heel simpel: hoe meer je neemt, hoe harder je rijdt. Nu beseffen de coureurs dat een spuitje of vitamientje niet per se tot betere prestaties leiden. Preparatie is slechts een hulpmiddel. Doping is zelfbedrog. Ik had liever in deze tijd gekoerst. Zelfmedicatie is niet meer aan de orde. Onze strijd tegen kwakzalvers is niet voor niks geweest. De wielersport is schoner dan ooit tevoren." (Patrick Lefevere in NRC Handelsblad, 3-3-2001)
De UCI heeft onder de voortvarende leiding van Hein Verbruggen een krachtig en genuanceerd anti-dopingprogramma ontwikkeld. De Nederlander gaat er prat op dat in geen sport ter wereld zoveel urinestalen van beoefenaars worden geanalyseerd en klopt zich op de borst dat het aantal positieve gevallen is gehalveerd tot een procent. Sinds dit jaar worden de controles in grote lijnen steekproefsgewijs uitgevoerd. In lang niet alle koersen hoeft de winnaar zich na afloop bij de medische controle te melden. Dat vergroot in theorie de pakkans. Op gezette tijden hangt er nog wel eens een barbertje. Maar sinds 1988 niet meer in de Tour de France. De Tour is schoon, al zeven jaar lang. (Trouw, 15-7-1995)
3 februari 2013
Doping en het tekort aan bestrijdbaarheid
In de afgelopen tien jaar is de dopingbestrijding enorm veranderd. Regels zijn strenger geworden, er is veel geïnvesteerd in onderzoek naar detectie van substanties, landen die internationale sportevenementen organiseren beschikken over eigen high-tech laboratoria, het biologisch paspoort is ingevoerd, renners moeten continu beschikbaar zijn voor controles, ze kunnen worden veroordeeld op basis van indirect bewijs, ze kunnen jaren later nog worden veroordeeld, er geldt een no-needle policy tijdens wielerrondes en er worden veel hogere straffen uitgedeeld.
Op grond hiervan roepen renners, ploegen, organisatoren, bonden en commentatoren de laatste tijd in koor dat het wielrennen schoner is dan ooit. Operacion Puerto vond alweer zeven jaar geleden plaats. Recente biechten van met name Amerikaanse en Nederlandse renners bevestigen alleen dopinggebruik vóór 2007, met als interessante uitzondering die van Rasmussen.
Blijft de vraag naar bewijs of het gebruik van doping ook echt is verdreven. Tegen het koor van zuivering in stelde de Italiaanse rechter die de handel en wandel van dokter Michele Ferrari onderzoekt, Benedetto Roberti, onlangs in een interview met Cyclingnews dat er weinig is veranderd in het wielrennen: "Riders have recently told me that there are substances in use that can't be found by anti-doping tests. One is Erythropoietin Z by Retacrit, it's known as EPO Z. There's a Chinese EPO that has been released, I don't know its name but it can’t be found (in tests) and was definitely the queen of the Olympics. There's also AICAR, that is brought in from the East as a powder and is apparently a kind of genetic doping. In simple terms, it helps reset muscle fibres after huge efforts. It can't be found in anti-doping tests either."
Het interview is een voorschot op openbaringen over de klanten van Ferrari die we binnenkort kunnen verwachten. Zullen deze bevestigen dat dopingbestrijding nog even hard achter de feiten aanloopt? Deze week kwam al aan het licht dat de UCI bij lange na niet de financiële mogelijkheden heeft om voldoende out-of-competition controles te doen voor een statistisch betrouwbare interpretatie van het biologisch paspoort, een instrument overigens dat nutteloos is voor het traceren van continue microdoseringen. Ook het no-needle beleid tijdens wielerrondes heeft geen effect op dopinggebruik buiten competitie.
We weten nooit of het peloton niet nog altijd met twee snelheden fietst. Alleen uitzonderlijke optimisten geloven dat dopingbestrijding feilloos werkt. Moeten we niet eens, in plaats van te blijven investeren in dure dopingbestrijding, onder ogen kunnen zien dat dopinggebruik gedijt bij een chronisch tekort aan bestrijdbaarheid? Dan kunnen we ook beginnen na te denken of er niet een ander soort regels mogelijk is waarmee organisatoren en bonden eindelijk het heft in handen kunnen nemen.
Op grond hiervan roepen renners, ploegen, organisatoren, bonden en commentatoren de laatste tijd in koor dat het wielrennen schoner is dan ooit. Operacion Puerto vond alweer zeven jaar geleden plaats. Recente biechten van met name Amerikaanse en Nederlandse renners bevestigen alleen dopinggebruik vóór 2007, met als interessante uitzondering die van Rasmussen.
Blijft de vraag naar bewijs of het gebruik van doping ook echt is verdreven. Tegen het koor van zuivering in stelde de Italiaanse rechter die de handel en wandel van dokter Michele Ferrari onderzoekt, Benedetto Roberti, onlangs in een interview met Cyclingnews dat er weinig is veranderd in het wielrennen: "Riders have recently told me that there are substances in use that can't be found by anti-doping tests. One is Erythropoietin Z by Retacrit, it's known as EPO Z. There's a Chinese EPO that has been released, I don't know its name but it can’t be found (in tests) and was definitely the queen of the Olympics. There's also AICAR, that is brought in from the East as a powder and is apparently a kind of genetic doping. In simple terms, it helps reset muscle fibres after huge efforts. It can't be found in anti-doping tests either."
Het interview is een voorschot op openbaringen over de klanten van Ferrari die we binnenkort kunnen verwachten. Zullen deze bevestigen dat dopingbestrijding nog even hard achter de feiten aanloopt? Deze week kwam al aan het licht dat de UCI bij lange na niet de financiële mogelijkheden heeft om voldoende out-of-competition controles te doen voor een statistisch betrouwbare interpretatie van het biologisch paspoort, een instrument overigens dat nutteloos is voor het traceren van continue microdoseringen. Ook het no-needle beleid tijdens wielerrondes heeft geen effect op dopinggebruik buiten competitie.
We weten nooit of het peloton niet nog altijd met twee snelheden fietst. Alleen uitzonderlijke optimisten geloven dat dopingbestrijding feilloos werkt. Moeten we niet eens, in plaats van te blijven investeren in dure dopingbestrijding, onder ogen kunnen zien dat dopinggebruik gedijt bij een chronisch tekort aan bestrijdbaarheid? Dan kunnen we ook beginnen na te denken of er niet een ander soort regels mogelijk is waarmee organisatoren en bonden eindelijk het heft in handen kunnen nemen.
Abonneren op:
Posts (Atom)